سکوت...

تواون شـام مـهـتـاب کـنـارم نـشـسـتـی          عجب شـاخ گلوار بـه پایم شکستی

قــلــم زد  نـگــاهــم بـه نـقـش آفـریــنـی          کــه صــورتـگری را نبود این چـنـیـنـی

پــریــزاد مــه  را  چـه  آسـان کـشـیــدی          خــدا را بــه شــورتــماشـا کـشیـد ی

تو دونـستـه بـودی چـه خـوش باورم مــن          شـکفـتـی وگفتی ازعـشق پرپرم من

تا گفتم کی هستی تو گفتی یه بی تاب          تا گفتم دلت کو تو،گفتـی کـه دریـاب

قـسـم خـوردی  بـر مـا که عـاشقتریـنـی          تــو یــه جمع عـاشق تـو صـادقتـرینی

هـمــون لــحــظــه ابـری رخ مـاه آشـفـت         به خـودگفتم ای وای مبادا دروغ گفت

گـذشـت روزگـاری از اون لـحـظـه ی نـاب         که مـعـراج دل بـود بـه درگـاه مـهـتـاب

در اون درگه  عـشق چه محتاج نشسـتم         تـو هر شـام مهتاب به پایت شکستم
مرسی ازون عزیزی که این شعراواسم فرستاده 

.......................