...سکوت...

دلم می سوزد

صفورایی که پای در تاریکی می سوزاند

از فراز هزاران راه آسمانی

خورشیدرا نادیده می پندارد

افسوس

کهکشان شیری آسمان

 مامن هزاران مرد تیر خورده

روحشان را به آسمان ارزانی نموده اند

 ظلمت دربار کریمان را

تا به سلاخ گاه بکشانند

صفورای قصه های تنهایی

سینه اش را عریان میکند

تا شرم بر دیدگان نشاند

.

.

.

صفورا تنهاست

گمشده ایست

 برای نجاتش

آرزو باید داشت

از فراز سومین قدم به خدا خواهم سپردش

رمز رهایی اش را میدانم

آنگاه خواهد دانست

پنجمین قدم مامن بخشایش است

و به جبران مافاتش

 هشتمن ابزار را به او خواهم داد

تا در مراقبه ی یازدهم

پیشانی عجز را به دوازده من تقدیم دارد

او پیشگام رهایی خواهد بود

من این را بارها دیده ام 

ازوبلاگ:علی مختاری